Uit het weinige onderzoek naar personen die hun eicellen invriezen omdat ze hun kinderwens willen uitstellen (social freezing), blijkt dat zij een specifiek profiel hebben. Ze zijn meestal blank, alleenstaand, hetero, hoger opgeleid en financieel onafhankelijk.
Ik denk echt wel dat deze toepassing ook nut kan hebben voor andere vrouwen die momenteel onderbelicht blijven.
Michiel De Proost, ethicus
Het is dus duidelijk dat niet iedereen de weg naar het fertiliteitscentrum vindt om eicellen in te vriezen. Daar kunnen verschillende redenen voor zijn:
Eicelinvriezing is niet goedkoop. Wie niet in aanmerking komt voor terugbetaling, moet algauw rekening houden met € 1.500 à € 2 500. Iemands financiële draagkracht kan bepalend zijn.
De mogelijkheid is niet algemeen bekend. Wie om wat voor reden dan ook beperkte toegang tot informatie heeft, komt niet met eicellen invriezen in aanraking. De meeste personen die zich aanmelden, kennen eicelinvriezing via media of vriendinnen. Ze gaan zelf actief op zoek naar informatie en komen op eigen initiatief naar het fertiliteitscentrum.
De communicatie over eicellen invriezen door ziekenhuizen, farmaceutische bedrijven en media is sterk gericht op het profiel van de blanke, hoogopgeleide persoon. Daardoor worden velen niet bereikt en voelen ze zich misschien ook niet aangesproken.
Er heersen mogelijk vooroordelen: men schijnt ervan uit te gaan dat verschillende groepen met een andere etnisch-culturele achtergrond minder fertiliteitsproblemen hebben of dat de techniek wel niet toegestaan zal zijn binnen hun cultuur of dat ze het toch niet kunnen betalen. Daardoor wordt de mogelijkheid om eicellen in te vriezen minder makkelijk ter sprake gebracht.
