Recensie ‘Bedankt! Verhaal van een dubbele transplantatie’

Door Isabelle François

Bedankt! Het verhaal van een dubbele transplantatie is het dagboekverhaal van een vrouw wiens echtgenoot Eric na 16 jaar diabetes en 3 jaar nierdialyse, een nieuwe nier en pancreas kreeg. De transplantatie waar zo naar uitgekeken werd, brengt enkele weken van pijn en ongemak met zich mee, maar ook ongekende nieuwe mogelijkheden.
Tijdens deze periode hield Lut Geypens een dagboek bij, in eerste instantie voor zichzelf maar ook voor hun kinderen. Uiteindelijk is dit een boek geworden, een verhaal dat start wanneer de familie al een hele tijd wacht op het telefoontje van Gasthuisberg. Wat volgt, is niet alleen een bijna dag na dag verslagje van wat er met haar man gebeurt, maar ook in haar eigen leven en dat van haar gezin. Hier en daar wordt dit onderbroken door een kort flashback momentje, wat meer inzicht geeft in het gezin en de eigen verwachtingen en dromen van Lut.

Het geheel leest erg vlot, ook al omdat de dagboekstukjes vaak vrij kort zijn. Hoewel het niet moeilijk is om mee te leven met de familie, beantwoordde het boekje niet helemaal aan mijn verwachtingen: na de flaptekst en de cover gezien te hebben, dacht ik dat het verhaal verder zou gaan dan die eerste maanden – de fameuze beklimming van de Mont Ventoux, die haar man twee jaar na de operatie tot een goed einde bracht, is slechts een epiloog in het verhaal. Op een bepaald ogenblik in het verhaal vraagt haar man haar of ze misschien geen boek zou schrijven over hun ervaringen, en antwoordt zijzelf dat het maar een saai boek zou zijn. Saai zou ik het zeker niet noemen, maar veel verder dan een goed geschreven dagboekje gaat het ook niet.

Mooi is wel dat de opbrengst van het boek naar Transplantoux gaat, een organisatie die steun biedt aan getransplanteerden en een fietstocht naar de Mont Ventoux organiseert.

Titel: Bedankt! Het verhaal van een dubbele transplantatie
Auteur: Lut Geypens
Boekinformatie: Kramat uitgeverij
ISBN 9789462420168
Verschijningsdatum: 2014
Recensent: Isabelle François