Karen had een abortus, ondanks haar kinderwens

In 2018 was ik zwanger van mijn vriend, maar we hadden geen stabiele relatie. Ik had mijn leven toen niet op orde: geen vast inkomen, geen netwerk om op terug te vallen en ik voelde me erg ongelukkig. Mijn beeld over kinderen en opvoeding stond bovendien lijnrecht tegenover dat van mijn vriend. Hij verwachtte dat ik met de baby bij hem en zijn ouders zou komen inwonen, ver weg van mijn ouders. Ik zag zo’n sombere toekomst op me afkomen voor mij en mijn kind dat ik, ondanks mijn kinderwens, besloot om de zwangerschap te beëindigen.

De abortus vond ik traumatiserend. In het gesprek vooraf had ik duidelijk aangegeven dat ik een kinderwens had, ik voelde ook echt veel liefde voor de baby, maar dat ik dit kind geen eerlijke kans kon geven. Mijn leven was op alle vlakken een puinhoop en een kind heeft veel meer nodig dan enkel liefde. Het was een puur rationele beslissing. Tot vandaag begrijp ik niet dat ik niet in slaap werd gedaan. Ik geloof dat de ingreep medisch gezien correct verliep, maar het voelde alsof mijn lijf de baby wou beschermen. Nu, bijna 4 jaar later, komen er nog tranen bij een uitstrijkje.

Het was een puur rationele beslissing.

Zoals gevraagd had ik nachtmaandverband bij, maar toen ik thuiskwam bleek dat onvoldoende. Tot zes weken later bleef ik bloeden en hoewel ze hadden gezegd dat dat normaal was, voelde dat voor mij zo niet aan. Ook elk zweempje stress voelde ik meteen in mijn baarmoeder.

Vaak heb ik me afgevraagd hoe ik dit ooit te boven zou komen. Ik had een enorm schuldgevoel. Hoe had ik het zo ver laten komen? Ik voelde me schuldig tegenover het kindje, dat ik het geen eerlijke start kon geven. De abortus was een open einde: ik kon niet echt afscheid nemen. Het leek alsof er niets gebeurd was, maar voor mij was echt alles anders.

Ik heb er een dubbel gevoel bij. Mijn leven was toen een puinhoop en in die zin was het een juiste beslissing. Maar gevoelsmatig komt het nog regelmatig naar boven. Ik vraag me vaak af hoe mijn leven er nu zou uitzien, met een driejarig kindje. Gesprekken met een psycholoog hebben me geholpen bij het rouwproces. Ik voelde me verdrietig, en dat verdriet was voor mij ook bewijs dat die baby er geweest was. Ik leerde dat het oké is om me verdrietig te voelen, maar dat het ook oké is om mijn leven verder te zetten zonder dat verdriet.

Als iemand je in vertrouwen neemt, zou het goed zijn om eerst te vragen hoe de persoon zich daar zelf bij voelt. Dan is het makkelijker om te praten over eventuele twijfels. Anders krijgen die twijfels geen kans om uitgesproken te worden, en dat is zwaar.

Ik heb mensen in vertrouwen genomen en dat zou ik iedereen aanraden. Toen ik zei dat ik zwanger was, reageerden de meeste mensen automatisch blij maar voor mij was het niet zo rooskleurig. Dus als iemand je in vertrouwen neemt, zou het goed zijn om eerst te vragen hoe de persoon zich daar zelf bij voelt. Dan is het makkelijker om te praten over eventuele twijfels. Anders krijgen die twijfels geen kans om uitgesproken te worden, en dat is zwaar.

Geen twee verhalen over abortus zijn hetzelfde. De reden, de situatie, de ingreep en het verwerkingsproces verlopen voor iedereen anders.
De ervaringen van deze vrouwen tonen dat abortus nooit een gemakkelijke keuze is, het is een beslissing waar je door omstandigheden voor komt te staan. Via hun verhalen willen we informeren, steun bieden en meer begrip creëren.