Nathalie liet een gewilde zwangerschap afbreken

5 jaar geleden, in 2016, zat ik vast. In mijn leven en mijn relatie. Ik ben toen gewild zwanger geworden, maar toch is het uitgedraaid op een abortus.

Kinderwens?

Ik zag niet in dat ik ongelukkig was door mijn relatie. We waren al meer dan tien jaar samen. Er was geen groot drama, maar we waren uit mekaar gegroeid. Ik had het gevoel dat ik veel had toegegeven in onze relatie. Mijn partner bedoelde het goed, maar hij had een ander idee over hoe ons leven er moest uitzien. Ik voelde me ongelukkig, was overwerkt en voelde me doelloos. Ik zocht iets om meer zin aan mijn leven te geven.

Als twintiger al was ik ervan overtuigd dat ik geen kinderen wilde. Om mijn studies te betalen heb ik als au pair gewerkt. Ik weet dus wat de zorg voor kinderen betekent, wat het doet met je leven en je relatie. Ik zag bij die gezinnen vooral de vrouwen een grote verantwoordelijkheid opnemen. Mijn man had ook geen sterke kinderwens. Hij legde de beslissing bij mij. Wel of niet een kind, het maakte hem niet uit.

We hebben toen beslist om er toch voor te gaan. Ik wilde me beter voelen en het zou ook onze relatie terug zin geven, want dan zouden we een warme thuis maken voor ons kind.

Ondertussen was ik de dertig voorbij. Veel vriendinnen waren zwanger of hadden jonge kinderen. En ik kreeg het gevoel dat ik iets miste. Het leek voor iedereen zo vanzelfsprekend. Ik twijfelde heel erg. Samen met het gevoel dat ik vastzat in mijn leven zorgde dat ervoor dat ik voor een kind koos. We hebben toen beslist om er toch voor te gaan. Ik wilde me beter voelen en het zou ook onze relatie terug zin geven, want dan zouden we een warme thuis maken voor ons kind.

Nadat ik mijn spiraaltje liet verwijderen, wachtte ik toch nog af. Nu nog niet, dacht ik altijd. Maar eens de 35 voorbij wisten we dat het nu of nooit was. Na vier maanden proberen, was ik zwanger.

Vele emoties

Op het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, was er direct een paniekgevoel. Maar ik zei tegen mezelf: ‘Ik heb hiervoor gekozen, we gaan ervoor’. Toen ik mijn man vertelde dat ik zwanger was, zag ik dat het ook voor hem een schok was. Ik had het gevoel dat hij verplicht gelukkig reageerde. We regelden een bezoek aan de gynaecoloog, maakten een lijstje van crèches, enzovoort. Praktisch waren we ermee bezig, maar op emotioneel vlak was er niet veel. We praatten er ook niet echt over.

Twee weken later gebeurde er iets wat mijn leven op zijn kop zette. Al een tijdje was ik goed bevriend met een collega. Ik had gevoelens voor hem, maar negeerde ze. Bovendien was ik getrouwd en ook hij had een gezin. Maar die avond na het werk vertelde hij me dat zijn relatie voorbij was en dat hij gevoelens voor me had. Hij verwachtte niet dat het wederzijds was, maar voor mij viel op dat moment alles op zijn plaats.

Het was voor ons allebei duidelijk dat we echt voor deze nieuwe relatie wilden gaan. We wilden geen affaire, maar een eerlijke kans. Dat aan mijn man vertellen was heel hard, maar ergens had hij het verwacht.

De beslissing

De beslissing is dan vrij snel genomen om onze relatie te beëindigen en ook de zwangerschap af te breken. Dat leek het meest logische. Het was vooral mijn beslissing. Mijn ex-man had er geen bezwaar tegen. Hij wilde de situatie niet nog moeilijker maken.

Ik kon me niet voorstellen om met die nieuwe relatie te beginnen terwijl ik zwanger was van iemand anders. De beslissing om die zwangerschap te beëindigen leek in alle chaos nog vrij eenvoudig.

Ik had daarvoor nog nooit toegegeven dat onze relatie niet goed ging. Mijn ex-man had het heel zwaar. Er was veel verdriet bij ons allebei. Tegelijk was ik heel blij met mijn nieuwe vriend. Maar ook hij zat midden in een scheiding. Het was een heftige periode. Er moest veel geregeld worden, zoals de verkoop van de huizen. De kinderkwestie heb ik daardoor denk ik wat afgeblokt. Ik kon dat er niet meer bij hebben. Mijn nieuwe vriend zei nochtans dat hij er voor me zou zijn als ik het kind wilde houden, maar ik was me ervan bewust dat dat ook de verliefdheid was die sprak. Ik kon me niet voorstellen om met die nieuwe relatie te beginnen terwijl ik zwanger was van iemand anders. De beslissing om die zwangerschap te beëindigen leek in alle chaos nog vrij eenvoudig.

De abortus

Ik heb informatie over abortus gezocht op internet en kwam uit bij een abortuscentrum. Aan de telefoon vroegen ze hoe ver ik was, een zestal weken dacht ik. Een week later mocht ik langsgaan voor een gesprek. Zowel mijn ex-man als mijn nieuwe vriend stelden voor om mee te gaan, maar ik vond het van allebei niet passen. Ik ben dus alleen gegaan.

De vrouw stelde wat vragen, maar kwam niet veroordelend over. Ze was professioneel en gelukkig heel vriendelijk, want ik was nogal emotioneel.

Het is een heel onopvallend gebouw, ik kwam er ook bijna niemand tegen. Dat gaf een veilig gevoel. Er zijn verschillende kleine wachtzaaltjes waar je apart kan wachten. Het gesprek ging vooral over mijn situatie. De vrouw stelde wat vragen, maar kwam niet veroordelend over. Ze was professioneel en gelukkig heel vriendelijk, want ik was nogal emotioneel.

Ik vertelde dat het een gewilde zwangerschap was, maar dat ik het in deze situatie niet aankon.

Na dat eerste gesprek moest ik een week wachten tot de abortus. Ze hadden me ook onderzocht en ontdekt dat ik eigenlijk al tien weken ver was. Een abortus met medicatie was daardoor niet meer mogelijk. Op de dag van de abortus ben ik in de voormiddag nog gaan werken. Na de middag ben ik naar de afspraak gegaan. De abortus zelf was natuurlijk niet aangenaam. Het was te verwachten, maar dat maakt het niet minder erg.

Ik was vooral bang voor de pijn. Ik werd naar een kamertje gebracht om me om te kleden. De verpleegster kwam me daar halen om naar de dokter te gaan. Ik kreeg nog wat uitleg over de procedure. Dan mocht ik op de stoel gaan liggen en werd de plaatselijke verdoving gegeven. De dokter zei een paar keer dat ik niet veel ging voelen, maar ik was toch bang. De verpleegster hield mijn hand vast. Ik heb gewoon naar het plafond gekeken, maar was me heel bewust van wat er met mijn lichaam gebeurde. Het deed niet echt pijn, maar ik voelde het wel. Ik had de neiging om me op te spannen. De verpleegster heeft haar hand op mijn buik gelegd en gezegd dat ik een beetje moest ontspannen. Ze waren heel vriendelijk.

Na een half uur mocht ik naar huis. Ik heb geen pijn of bloeding meer gehad. De dag erna ben ik terug gaan werken en een paar dagen later ben ik terug beginnen sporten.

Het was eigenlijk snel achter de rug. De dokter is met het schaaltje naar de ruimte ernaast gegaan om te controleren of alles weg was en is dan komen bevestigen dat alles in orde was. Er is toen ook een nieuw spiraaltje geplaatst. De eerste keer dat ik dat liet doen vond ik dat vrij pijnlijk, dus ik vond het goed dat dit kon terwijl de verdoving nog werkte. Na de ingreep kreeg ik een heel dik maandverband en mocht in een kamertje nog wat rusten. Ik kreeg ook iets met suiker. Na een half uur mocht ik naar huis. Ik heb geen pijn of bloeding meer gehad. De dag erna ben ik terug gaan werken en een paar dagen later ben ik terug beginnen sporten.

Ik mocht wel tien dagen lang geen seks hebben of tampons gebruiken, omwille van het risico op een infectie. Een tijdje later ben ik nog eens op controle geweest.

Bewust kinderloos

Dat was mijn beslissing toen en ik heb er vrede mee.

Ik denk er af en toe aan en vraag me dan af hoe het zou geweest zijn als ik het kind had gehouden. Dan stel ik me voor hoe oud het nu zou zijn geweest. Ik weet niet of het een jongen of een meisje was. Maar eigenlijk heb ik er geen spijt van. Dat was mijn beslissing toen en ik heb er vrede mee. Maar ik denk wel dat ik er ook vrede mee zou hebben moest ik toen beslist hebben om het kind wel te houden. Mijn leven zou er gans anders uitzien, maar dat zou ik ook omarmd hebben.

Op een bepaald moment ging ik met mijn nieuwe partner samenwonen. Hij heeft een dochter. Ik heb een goeie relatie met haar opgebouwd, maar het is zeker geen moederlijke relatie. Ze heeft al een goeie mama. Ik heb wel nog getwijfeld om met mijn nieuwe partner voor een kind te gaan. Het is een paar keer ter sprake gekomen, maar we hebben het toch niet gedaan. Ons leven is stabiel en goed. We zijn ondertussen al wat ouder en nu is het niet meer aan de orde.

Kinderen, het was voor mij altijd een zware kwestie. Ik dacht altijd meteen aan alles wat kan fout lopen tijdens de zwangerschap, de bevalling, aan hoe moeilijk de opvoeding kan zijn. Dat waren voor mij precies te veel risico’s. Mijn onzekerheid over wat ik uit het moederschap zou halen, was te groot om die risico’s te nemen.

Niet veel mensen zijn op de hoogte van mijn abortus. Degenen aan wie ik het heb verteld hebben wel begrip getoond. Ik kreeg geen onaangename reacties.

Maar ik weet bijvoorbeeld wel dat mijn ouders het heel erg zouden vinden, moesten ze het weten. Mijn mama wil graag oma worden, voor haar zou het heel zwaar zijn. Zelf worstel ik meer met het feit dat ik een kinderloze vrouw ben dan met de abortus.

Misschien omdat dat meer zichtbaar is. Bijna iedereen heeft kinderen. Het wordt bijna verondersteld dat je als vrouw die wens moet hebben. Dat heeft toen ook meegespeeld om voor een zwangerschap te gaan, alsof er iets mis zou zijn met mij als vrouw als ik die wens niet had.

Nathalie*

Wat denk jij over?

De week verplichte bedenktijd voor de abortus

Ik begrijp waarom die er is, maar in mijn situatie vond ik het eigenlijk de situatie nog erger maken. Eens ik mijn beslissing genomen had, wilde ik het achter de rug hebben. Het kan dat er mensen zijn die in die tijd nog van mening veranderen. Bij mij was het vooral een periode van stress en bezorgdheid over de ingreep. Ik heb eigenlijk mijn beslissing niet meer in vraag gesteld in die week.

De wettelijke termijn waarbinnen een abortus mag worden uitgevoerd

Dat de termijn waarop een abortus kan worden uitgevoerd op twaalf weken ligt, vind ik krap. Ik dacht dat ik zes weken zwanger was en toen bleek het al tien weken te zijn. Het heeft niet veel gescheeld of met de week verplichte bedenktijd had ik over de grens gezeten. En wij waren dan nog heel bewust bezig met de zwangerschap, want het was gewild. Ik wist het dus snel. Stel dat je onverwacht zwanger bent en je weet het niet direct, dan is die termijn van 12 weken toch heel snel voorbij.

*Nathalie is niet haar echte naam

Geen twee verhalen over abortus zijn hetzelfde. De reden, de situatie, de ingreep en het verwerkingsproces verlopen voor iedereen anders.
De ervaringen van deze vrouwen tonen dat abortus nooit een gemakkelijke keuze is, het is een beslissing waar je door omstandigheden voor komt te staan. Via hun verhalen willen we informeren, steun bieden en meer begrip creëren.