Nele had een abortus om medische redenen

Ongepland

Begin 2012 liet ik een spiraaltje plaatsen. Ik heb een bindweefselziekte en vroeg nog aan de gynaecoloog of het wel zou blijven zitten. Maar in het najaar van 2012 had ik het spiraaltje op het toilet ineens in mijn handen. Ik liet voor de zekerheid een zwangerschapstest doen en bleek zwanger te zijn.

Dat alles zorgde ervoor dat de beslissing om tot een abortus over te gaan rationeel gezien vlot gemaakt was.

Grote paniek. Ook bij mijn artsen, want ik neem door mijn ziekte medicatie die helemaal niet compatibel is met een zwangerschap en de foetus ernstig kon schaden. Daarbij komt dat mijn aandoening erfelijk is en dat er 50% kans was dat het kindje de aandoening ook zou hebben. Een zwangerschap zou waarschijnlijk zorgen voor een verergering van mijn symptomen. En door de beperkingen die mijn ziekte met zich meebrengt, had ik veel hulp en zorg nodig en die was er op dat moment niet voldoende. Dat alles zorgde ervoor dat de beslissing om tot een abortus over te gaan rationeel gezien vlot gemaakt was.

Verdriet en confrontatie

Ik had er altijd van gedroomd mama te zijn en deze zwangerschap was een harde confrontatie tussen mijn ziekte en mijn kinderwens.

Emotioneel was het veel moeilijker. Ik had er altijd van gedroomd mama te zijn en deze zwangerschap was een harde confrontatie tussen mijn ziekte en mijn kinderwens.

Hoewel ik overtuigd was van mijn beslissing, was er toch veel verdriet. Niet zozeer omwille van de abortus zelf, maar voor het verlies van mijn droom om moeder te worden.

Ik kwam in een abortuscentrum terecht. Ik wist dat die bestonden en vond online de nodige gegevens. Tijdens het eerste gesprek werd ik geïnformeerd over al mijn opties. De abortus werd uitgevoerd toen ik acht weken ver was in de zwangerschap en met een curettage. Dat was geen aangename ervaring. Ik bleef nadien hevig bloeden. Na drie weken ging ik terug om uit te zoeken wat er mis was. De arts zei dat dergelijke bloedingen normaal kunnen zijn na een curettage.

Van midden november tot midden januari hoopte ik dat de bloedingen zouden stoppen. Tot ik midden in een nacht wakker werd in een plas bloed. Ik maakte een spoedafspraak in het ziekenhuis. De gynaecoloog stelde vast dat een deel van de moederkoek er nog zat en dat ik opnieuw een curettage moest ondergaan. Deze gebeurde in het ziekenhuis en onder volledige verdoving.

Ik sta achter mijn keuze. Mijn kindje ziek of gehandicapt zien, zou me nog veel meer pijn hebben gedaan.

Ik had heel veel verdriet. Ik rouwde om mijn kinderwens en ik voelde me slecht over hoe alles verlopen was.

Ik was kwaad op de gynaecoloog die me verzekerd had dat het spiraaltje veilig was en op het abortuscentrum. Na een tijdje zakten die emoties wat. Ik sta achter mijn keuze. Mijn kindje ziek of gehandicapt zien, zou me nog veel meer pijn hebben gedaan.

Wat ik wel gemist heb, is een kans om afscheid te nemen. Mensen die dat willen de mogelijkheid geven om afscheid te nemen, dat zou mooi zijn.

Nele, 34 jaar

Geen twee verhalen over abortus zijn hetzelfde. De reden, de situatie, de ingreep en het verwerkingsproces verlopen voor iedereen anders.
De ervaringen van deze vrouwen tonen dat abortus nooit een gemakkelijke keuze is, het is een beslissing waar je door omstandigheden voor komt te staan. Via hun verhalen willen we informeren, steun bieden en meer begrip creëren.