Verslag ‘Emanuelle Verhagen over transgender’

door Wouter Wendelen, vrijwilliger
Sessie ‘Emanuelle Verhagen over transgender’ | Dag van de Maakbare Mens 2016

Emanuelle Verhagen getuigt over haar leven voor en na haar geslachtsverandering. Ze start hierbij met de klassieke vraag die vrienden en familie van toekomstige ouders bezig houdt voor de geboorte van hun kind: wordt het een jongen of een meisje? De uitkomst hiervan is namelijk vaak meer onzeker dan verwacht.

Emanuelle werd geboren als Emanuel en groeide op in een traditioneel katholiek gezien in een dorp in de jaren ’60 en ‘70. Toen hij twaalf was besefte hij dat er iets goed fout was. Hij had geen idee wat er precies scheelde maar wist wel zeker dat hij niet homoseksueel was. Er was slechts één homoseksueel in het dorp waar hij toen woonde, en hij had geen idee hoe die zijn dagen vulde. Toen hij twintig werd overleden zijn ouders en in de periode nadien trouwde hij en bouwde hij op de traditionele manier zijn leven op. Zonder kinderen weliswaar. Aan het einde van de jaren ’90 kwam hij met de opkomst van het internet in aanraking met het travestietenmilieu. Hier beleefde hij veel plezier aan: hij kleedde zich na verloop van tijd nooit 100% mannelijk of vrouwelijk, en zijn partner noemde hem op den duur Emma. Dit alles ten spijt vond hij er geen oplossing voor zijn onbehagen.

Daarop is hij op den duur in therapie gegaan, hij wilde niet meer doorgaan als een man in een leven maar als een vrouw die geleefd heeft. Dit gaf voor hem na een tijdje de doorslag om een transitie te ondergaan: van Emanuel naar Emanuelle. Emanuelle ondervond aan den lijve hoe zo’n transitie een leven door elkaar haalt. Ze verloor alles, inclusief haar partner, om dan opnieuw te beginnen bouwen. Dit werd mee in de hand gewerkt door hormonenkuren die een grote impact hadden op haar gedrag: dat varieerde van heel vreugdevolle periodes tot energierijke periodes waar ze om drie uur kon ontwaken om te gaan sporten. Dit was uiteraard erg veeleisend, ook voor haar omgeving waar ze sommige mensen is verloren en anderen heeft herontdekt. Initieel had ze het gevoel dat die transitieperiode nooit weg zou gaan, maar gelukkig heeft haar systeem zich ondertussen gestabiliseerd. Ze is thuis in haar eigen lichaam en haar omgeving heeft vrede met haar identiteit: geen vakje zoals hetero of lesbisch, maar een eigen uniek verhaal.